Tuesday, October 18, 2011

INA KO

Tingin ng mga bobong kapitbahay ko puta daw ako. Nagpapagamit,

binabayaran. Sabi nila ako daw ang pinakamaganda at pinakasikat sa

aming lugar noon. Ang bango-bango ko daw, sariwa at makinis. Di ko nga

alam kung sumpa ito, dahil dito naletse ang kinabukasan ko.

Tara makinig ka muna sa kwento ko, yosi muna tayo.

Alam mo, maraming lumapit sa akin, nagkagusto, naakit. Ang hirap pag

lahat sa iyo virgin eh. Tinanggap ko naman silang tao, bakit kaya nila

ako ginago? Masakit alalahanin, iniisip ko na lang na kase di sila

taga rito, siguro talagang ganoon. Tatlong malilibog na foreigners ang

namyesta sa katawan ko, na-rape daw ako. Sa tatlong beses akong

nagahasa, ang pinakahuli ang di ko makakalimutan. Parang maski di ko

ginusto ang mga nangyari, hinahanap-hanap ko siya. Tinulungan nya kasi

akong makalimutan yung mga sadistang Hapon. Kase, ibang-iba ang hagod

niya. Umiikot ang mundo ko sa tuwing ginagamit niya

ako. Ibang klase siya mag-sorry, lalo pa at kinupkop niya ako at ang

mga naging anak ko. Parating ang dami naming regalo - may chocolates,

yosi, ano ka! May datung pa! Nakakabaliw siya, alam kong ginagamit nya

lang ako pero pagamit naman ako nang pagamit. Sa kanya namin natutunan

mag-inggles, di lang magsulat ha! Magbasa pa! Hanggang ngayon, sa

tuwing mabigat ang problema ko, siya ang tinatakbuhan ko. 'Yun nga

lang, lahat ng bagay may kapalit. Nung kinasama ko siya, guminhawa

buhay namin. Sosyal na sosyal kami. Ewan ko nga ba, akala ko

napapamahal na ako sa kanya. Akala ko tuloy-tuloy na kaligayahan namin,

yun pala unti-unti niya akong pinapatay. P*** ng I**! Sa dami ng lason

na sinaksak niya sa katawan ko, muntik na akong malaspag. Ang daming

nagsabi na ang tanga tanga ko. Patalsikin ko na daw. Sa tulong ng mga

anak ko, napalayas ko ang animal pero ang hirap magsimula. Masyado na

kaming nasanay sa sarap ng buhay na naranasan namin sa kanya. Lubog na

lubog pa kami sa utang, kulang ata pati kaluluwa namin para

ibayad sa mga inutang namin. Sinikap naming lahat maging maganda ang

buhay namin. Ayun, mga nasa

Japan, Hong Kong, Saudi ang mga anak ko. Yung iba nag-US, Europe.

'Yung iba ayaw umalis sa akin. Halos lahat, wala naman silbi, masaya

daw sa piling ko, maski amoy usok ako.

Sa dami ng mga anak ko na nagsisikap na tulungan ang kalagayan namin,

siya din ang dami ng mga anak ko na namamantala sa kabuhayan at kayaman

na itinatabi ko para sa punyetang kinabukasan naming lahat. Dumating

ang panahon na di na kami halos makaahon sa hirap ng buhay. Napakahirap

dahil nasanay na kami sa ginhawa at sarap. Ang di ko inaakala ay

mismong mga anak ko, ang tuluyang sisira sa akin. Napakasakit tanggapin

na malinlang. Akala ko ay makakakita ako ng magiging kasama sa buhay sa

mga ahas na ipinakilala ng mga anak ko. Hindi pala. Ang tanga ko talaga.

Binugaw ako ng sarili kong mga anak kapalit ng kwarta

at pansamantalang ginhawa na nais nilang matamasa. Wala na akong nagawa

dahil sa sobrang pagmamahal ko sa aking mga anak. Wala akong ibang yaman

kundi ganda ko. Pinagamit ko na lang ng pinagamit ang sarili ko, basta

maginhawa lang ang mga anak ko. Usap-usapan ako ng mga kapitbahay ko.

May nanghihinayang, namumuhi at naaawa. Puta na kase ang isang

magandang tulad ko.

Alam mo, gusto ko na sanang tumigil sa pagpuputa kaso ang laki talaga

ng letseng utang ko eh. Palaki pa ng palaki. Kulang na kulang. Paano

na lang ang mga anak ko naiwan sa aking punyetang puder? Baka di na ako

balikan o bisitahin ng mga nag-abroad kong mga anak. Hindi na importante

kung laspagin man ang ganda ko, madama ko lang ang pagmamahal ng mga

anak ko. Malaman nila na gagawin ko ang lahat para sa kanila. Sa tuwing

titingin ako sa salamin, alam ko maganda pa rin ako. Meron pa din ang

bilib sa akin. Napapag usapan pa din. Sa tuwing nakikita ko ang mukha

ko sa salamin, nakikita ko ang mga anak ko. Tutulo na lang ang

mga luha ko ng di ko namamalayan. Ang gagaling nga ng mga anak ko,

namamayagpag kahit saan sila pumunta. Mahusay sa kahit anong gawin.

Tama man o mali. Proud ako sa kanila. Kaso sila, kabaligtaran ang

nararamdaman para sa akin. Sa dami ng mga anak ko, iilan lang ang may

malasakit sa akin. May malasakit man, nahihilaw. Ni di nga ako

kinikilalang ina. Halos lahat sila galit sa isa't isa. Walang gusto

magtulungan, naghihilahan pa. Ang dami ko ng pasakit na tiniis pero

walang sasakit pa nung sarili kong mga anak ang nagbugaw sa akin.

Kinapital ang laspag na ganda ko. Masyado silang nasanay sa sarap ng

buhay. Minsan sa pagtingin ko sa salamin, ni hindi ko na nga kilala

sarili ko.

Dadating na naman ang pasko, sana maalala naman ako ng mga anak ko.

Isang buwan pa, magbabagong taon na. Natatakot ako sa taong darating.

Ngayon pa lang usap usapan na ang susunod na pagbubugaw ng ilan sa mga

anak ko. Sana may magtanggol naman sa akin, ipaglaban naman nila ako.

Gusto kong isigaw:

"INA NINYO AKO! MAHALIN NYO NAMAN AKO!"

Sige, dumadrama na ako. Masisira na ang make up ko nito eh. Salamat ha,

pinakinggan mo ako.

Ay sorry, di ko nasabi pangalan ko.

Pilipinas nga pala.

2 comments: